Κέντρο Μελέτης και Εφαρμογής του Ψυχοδράματος | Σοφία Συμεωνίδου
EN
Εργαστήρια Ψυχοδράματος

Απευθύνονται στο ευρύτερο κοινό, αλλά και σε εξειδικευμένες ομάδες όπως γονείς, φοιτητές/τριες, επαγγελματίες στους τομείς των Κοινωνικών Υπηρεσιών, της Ψυχικής Υγείας, Παιδαγωγούς, Εκπαιδευτικούς, Καλλιτέχνες κ.ά.

Στόχος είναι η επαφή και η εμβάθυνση σε διαφορετικά αντικείμενα και θεματικές, προσανατολισμένα σε προσωπικά και κοινωνικά ζητήματα.

Η μέθοδος συντονισμού είναι βασισμένη στο Ψυχόδραμα και ως εκ τούτου στη βιωματική εμπειρία. Η διάρκεια του κάθε εργαστηρίου είναι 5 ώρες. Υπάρχει περιορισμένος αριθμός συμμετοχών σε κάθε εργαστήριο.

Κύκλος Εργαστηρίων από το 2004 ως σήμερα

Ετήσιο Βιωματικό Σεμινάριο Εισαγωγής στο Ψυχόδραμα

Στόχος του σεμιναρίου είναι η εισαγωγή των συμμετεχόντων/συμμετεχουσών στη φιλοσοφία, τη μεθοδολογία, τα βασικά χαρακτηριστικά και τις τεχνικές του Ψυχοδράματος. Απευθύνεται σε επαγγελματίες του χώρου Ψυχικής Υγείας, Κοινωνικούς Επιστήμονες, Εκπαιδευτικούς και σε επαγγελματίες συντονιστές ομάδων.
Το σεμινάριο αποτελεί το πρώτο στάδιο του ετήσιου προγράμματος εκπαίδευσης στο Ψυχόδραμα ως τεχνική ενδυνάμωσης και εμψύχωσης ομάδων.

Δημιουργική Ψύχωση-Από την Εικαστική στην Κοινωνιοδραματική και Ψυχοδραματική προσέγγιση

Το εργαστήριο διοργανώθηκε σε συνεργασία με τον Ψυχίατρο Παύλο Βασιλειάδη και αποτέλεσε μια προσπάθεια μετάπλασης/μεταφοράς του εικαστικού έργου και της «αυτόματης γραφής» σε ψυχοδραματική δημιουργία. Απευθυνόταν σε επαγγελματίες του χώρου Ψυχικής Υγείας, Κοινωνικούς Επιστήμονες, καλλιτέχνες και φοιτητές και είχε διάρκεια 16 ωρών.

Ψυχόδραμα και Δραματοθεραπεία

Οι μύθοι και η πραγματικότητα γύρω από το προσωπικό και το κοινωνικό νόημα των γιορτών. Μέθοδος συντονισμού: Ψυχόδραμα και Δραματοθεραπεία. Το εργαστήριο συντόνισαν η Σοφία Συμεωνίδου και η Λία Ζωγράφου, Δραματοθεραπεύτρια-Επόπτρια.

Γέννηση – Η είσοδος στον κόσμο

Το καλοσώρισμα του βρέφους στον κόσμο, οι νέοι ρόλοι που δημιουργούνται στην οικογένεια και οι πρώτες μνήμες που φέρουμε από τη βρεφική ηλικία συντελούν στο πολύπλοκο μωσαϊκό του χαρακτήρα μας. Η αναγνώριση της συσχέτισης του ατόμου με τα παραπάνω στάδια και εμπειρίες της ζωής του αποτέλεσαν το αντικείμενο ενασχόλησης των συμμετεχόντων/ουσών στο συγκεκριμένο εργαστήριο.

Η Παιδικότητα στην ενηλικίωση

Στη ζωή ενός ενήλικα, τα γόνιμα στοιχεία της παιδικότητας που έχει διατηρήσει μπορούν να σταθούν πηγή έμπνευσης και δημιουργικότητας για την καθημερινότητα. Στόχος του εργαστηρίου αποτέλεσε η ενθάρρυνση των συμμετεχόντων/ουσών στην ανάκτηση και διατήρηση της επαφής τους με τα στοιχεία αυτά.

Εφηβεία – Στο ρόλο του αιώνιου Επαναστάτη

Η μεταβατική περίοδος της εφηβείας είναι συνδεδεμένη με σοβαρές ανακατατάξεις στα συναισθήματα, τις αντιλήψεις και τους προσανατολισμούς του ατόμου. Η ασάφεια που επικρατεί για την κοινωνική θέση του εφήβου δημιουργεί προβλήματα, με ρίζες τους τα πρώτα στάδια κοινωνικοποίησής του. Ο τρόπος που επιλύει το πρόβλημα ο έφηβος μπορεί να είναι μη αποδεκτός κοινωνικά και εκεί αρχίζει η αποκλίνουσα συμπεριφορά και η δυσκολία διαχείρησης καθημερινών καταστάσεων. Οι συμμετέχοντες/ουσες είχαν την ευκαιρία να ανακαλύψουν και να αναγνωρίσουν δικές τους συμπεριφορές και σχήματα συναντώντας τον δικό τους έφηβο στην ενήλικη ζωή.

Τρόποι διαχείρισης συγκρούσεων

Οι Συγκρούσεις είναι μια πραγματική, αν όχι καθημερινή συνθήκη που αντιμετωπίζουν όλοι. Συγκρούσεις στις διαπροσωπικές σχέσεις, στον εργασιακό χώρο, στον κοινωνικό περίγυρο ζητούν επίλυση και τρόπους διαχείρισης τέτοιους, ώστε να αμβλύνονται οι εντάσεις και να προάγουν τη θετική επικοινωνία και την προσωπική ανάπτυξη του ατόμου. Στο συγκεκριμένο εργαστήριο οι συμμετέχοντες/ουσες είχαν την ευκαιρία να ανακαλύψουν δημιουργικούς τρόπους επίλυσης και διαχείρισης των συγκρούσεων.

Ζώντας ως ενήλικας

Έννοιες και αξίες όπως ωριμότητα σχέσεων, προσανατολισμοί ζωής, ευθύνες και δικαιώματα συνθέτουν το σκηνικό της ζωής ενός ενήλικα. Πολύ συχνά βιώνει κανείς το πατρονάρισμα στον ρόλο του ενήλικα, με αποτέλεσμα τη μηχανοποίηση, τη στεροτυπία και τον αυτοματισμό.
Στόχος του εργαστηρίου ήταν να ενθαρρύνει τον αυθορμητισμό και τη δημιουργικότητα στους συμμετέχοντες/ουσες, ώστε να συμβάλει στο χτίσιμο μιας πολύδιάστατης και μοναδικής ενηλικότητας.

Το παιχνίδι στη ζωή ενός ενήλικα

Το παιχνίδι είναι από τις πρώτες μορφές κοινωνικοποίησης του ατόμου, είναι χαρά, είναι ανάγκη η οποία δεν σταματάει ποτέ. Η ανάγκη για παιχνίδι παραγνωρίζεται κατά την πορεία της ενηλικίωσης του ατόμου, μπλοκάροντας την σημαντικότητά του στην ζωή.
“Μαθαίνοντας λοιπόν να ξαναπαίζω ως ενήλικας” είναι το σύνθημα του εργαστηρίου, που προσδοκούσε να δώσει μια πολύ καθαρτική και δημιουργική εμπειρία στους συμμετέχοντες/ουσες, μέσω της επαφής τους με προσωπικά βιώματα γύρω από το παιχνίδι και τη σημασία του.

Η φιλοσοφία της στιγμής στη ζωή

“Η φιλοσοφία της στιγμής” είναι ο βασικός άξονας πάνω στον οποίο στηρίχθηκε και αναπτύχθηκε το ψυχόδραμα από τον J.L. Moreno. Ο Moreno πρότεινε μια άποψη για τον κόσμο, σύμφωνα με την οποία όλοι οι άνθρωποι θεωρούνται απείρως αυθόρμητοι, δημιουργικοί και ισότιμοι.
Στόχος του εργαστηρίου ήταν να δώσει στους συμμετέχοντες/ουσες την εμπειρία της επαφής με την πηγή της δημιουργικότητάς τους και να αποκτήσουν τη δική τους σχέση με τη φιλοσοφία της στιγμής, συναντώντας τα εν δυνάμει δημιουργικά στοιχεία που βρίσκονται στον καθένα στη στιγμή του τώρα.

Ανακαλύπτοντας τη διαφορετικότητα και τις διακρίσεις-βαδίζοντας από την πολυπολιτισμική στη διαπολιτισμική κοινωνία

Οι εσωτερικές συγκρούσεις και η ατομική παθολογία είναι προϊόντα της αλληλεπίδρασης με τον εξωτερικό κόσμο, την οικογένεια και την κοινωνία εν γένει. Πιο συγκεκριμένα, η ψυχοθεραπεία ή η αλλαγή δεν θα πρέπει να αρκείται στο να αγγίζει μόνο τον εσωτερικό κόσμο. Ο Moreno έχει αναφέρει πως μια πραγματική θεραπευτική διαδικασία δεν μπορεί να έχει λιγότερο αντικειμενικό σκοπό παρά ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Στο συγκεκριμένο εργαστήρι θα δόθηκε το πλαίσιο για να εξεταστεί η σχέση του ατόμου με το σύνολο-την κοινωνία και να ανακαλύψει τους δικούς του τρόπους συσχέτισης με τις διακρίσεις και τις διαφορετικότητες μέσα σ’ αυτή.

Παιδιά και γονείς, η αξία της σχέσης

Σύμφωνα με τη φιλοσοφία του J.L. Moreno, ο οποίος υποστηρίζει ότι ο κεντρικός πυρήνας στη ζωή είναι η σχέση και όχι ο εαυτός, δημιουργείται η πρόκληση στη διαπραγμάτευση του θέματος ότι κανείς δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον άλλο. Το παιδί είναι ο δημιουργός του γονιού και ο γονιός είναι ο δημιουργός του παιδιού. Η συγκεκριμένη σχέση είναι βασισμένη σε ρόλους, όπου ο ένας δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον άλλο.

Στο συγκεκριμένο λοιπόν εργαστήριο οι συμμετέχοντες/ουσες κλήθηκαν να κάνουν τις συνδέσεις της δικής τους ζωής μέσα από τη γοητεία, τη δυσκολία και τελικά την αξία της σχέσης Παιδιού-Γονιού.